مبارزه با بدعت‌ها و روش‌های نا انسانی و غیر اسلامی در همه زمینه ها به ویژه تصفیه مذهب و سازمانهای وابسته به آن از کارهای اصلی امام موعود(ع) است؛ از این رو ریشه‌سوزی بدعت‌ها در مساجد و معابد کاملاً مورد توجه است.
از ویژگی‌های دوران پیش از ظهور و کژی‌ها و نادرستی‌ها و انحراف‌هایی که سراسر عالم را فرا گرفته است، نفوذ تزیین و تشکیلات و مظاهر دنیاپرستی در درون معابد است. هرچه معابد و مساجد از حقیقت خالی شود، از ظواهر نفیس و آرایشی پر می‌گردد. بر این موضوع در احادیث معصومان تأکیدهای فراوانی شده است پیامبر اکرم صلى الله علیه وسلم می فرمایند:
... وحُلِیَتِ المَصاحِفُ وزُخْرِفَتِ المساجد...
(در آخر الزمان) قرآن‌ها را زینت می‌کنند و مساجد را آذین می‌بندند...
ایشان در جای دیگر می فرمایند:
یا سلمان ... إِنَّ عِندها تُزَخْرَفُ المساجد کما تُزَخْرَفُ البِیعُ والکنائس، وتُحَلّى المَصاحِفُ، وتُطَوّل المناراتُ وتُکثرُ الصُّفوف بقلوب متباغِضَةٍ، والسُن مُختلِفَةٍ
ای‌سلمان:
«در آخر الزمان» مساجد آذین بندی شود، مانند کلیساها و کنیسه ها، و قرآن‌ها را زینت کنند و مناره‌ها بلند گردد و صف نمازگزاران زیاد شود که با دلهای پر از کینه و زبان‌های چندگونه گرد آیند...
جای شگفتی است، آیا آیین الهی اسلام، که در سراسر تعالیم خود با مظاهر دنیایی و دنیا پرستی و تجمل گرایی و اشرافی‌گری که شیوه زندگی مترفان و مسرفان و متکاثران از خدا بی خبر و طاغوت‌ها و طاغوتچه‌هاست مبارزه می‌کند و با تعبیرهایی کوبنده و قاطع بر این امور خط سرخ می‌کشد این امور را در معابد و مساجد و سازمانهای وابسته به خود می‌پذیرد؟ آری غفلت از مسائل اصولی جامعه توحیدی و نیازهای اصلی جامعۀ مؤمنان باعث چنین انحراف‌هایی شده است و چنین بدعت‌هایی جزو شعائر دین خدا و مایه ترویج دین به حساب آمده است و این امر از بی خبری از مبانی دین و روح تعالیم اسلام برخاسته است و یا خواسته ها و هواهای نفسانی و نوعی دنیاداری است که الهی جلوه کرده است. در رستاخیز ظهور، ایــن بدعت‌ها از دامن کتاب خدا و ساحت مساجد پیراسته می‌شود و دین از هرگونه مظاهر مادی پاک می‌گردد و دین خالص در مساجد و معابد عرضه می‌شود.
در این بخش سخن از بزرگی و فراخی معابد و مساجد نیست زیرا که بزرگی مساجد و محافل مذهبی باید به فراخور جمعیتها و آبادی‌ها باشد، و امام خـود مسجدی در بیرون شهر کوفه بنا می‌کند که هزار در دارد و البته مرکزیتی که کوفه در دوران ظهور می‌یابد و گروه گروه مردم آبادی‌ها و سرزمین‌های دور و نزدیک بدان سوی روی می‌آورند چنین گسترشی را ناگزیر می‌سازد. همواره در طول تاریخ معابد و مساجد گرفتار چنین تشریفاتی شده است و این‌ها به دست بانیان اصلی دین بنیاد نشده و ایجاد نگردیده است؛ یعنی به نوع مذاهب که بنگریم، در آغاز ظهور و در اصل از سادگی و بی آلایشی فراوانی برخوردار بوده است، و آلایش‌ها و آرایش‌ها همه در دوره‌های بعد و به دست دنیا دارانی که در محافل دینی نفوذ کرده اند صورت گرفته است. می‌توان احتمال داد دنیاداران مسرف و مال اندوز می‌خواسته‌اند با اینگونه کارها و هزینه گزاری‌ها، حربه دین علیه خودشان را کند کنند و بر آن همه ظلم‌ها و حق‌کشی‌ها سرپوش گذارند و از این رهگذر مانع طرد و لعن و بی اعتنایی محافل مذهبی نسبت به خودشان گردند. این موضوع در زمان حاضر نمونه‌های زیادی دارد و شاید در گذشته نیز چنین بوده است. یا اینکه معابد مجلل مذهبی به دست حکومت‌هایی پایه‌ریزی می‌شده است که در اصل و بنیاد ضد مذهبی بوده‌اند و از این راه قصد داشتند توده‌های مردم را بفریبند و خود را دین باور و دوست‌دار مذهب و آیین خدا بنمایانند تا از خشم و نفرت عمومی و شورش مردمان در امان بمانند و این نیز نمونه‌های فراوانی به ویژه در جامعه های اسلامی دارد.
در بسیاری از کشورها در کنار مشکلات فراوان انسانی که برای توده‌های مردم هست و حداقل زندگی برای اکثریت مردم تأمین نشده است چـه مـعابدی بـا چــه تزیین‌هایی سر به آسمان کشیده است و چه خرج‌های کلانی را بر مردم تحمیل می‌کند. در قرون گذشته نیز چنین بوده است و وضعیت زیست توده های مردم از سویی و حجاری ها و کنده کاری‌ها و زیورهایی که بر در و دیوار معابد شده است از سوی دیگر قابل بررسی است.
در مجموع می‌توان گفت هزینه‌های سنگین معابد و مساجد از جمله بارهای گرانی است که بشریت در دوران تاریخ- بدون دلیل اصلی از شرع - بر دوش کشیده است و مذهب که عامل نجات انسان بوده است پس از گذشت زمان و درگذشت یا غیبت بنیانگذاران اصلی، به عامل تحمیل و تشریفات تبدیل گردیده است. این بدعت‌ها و دشواری ها نیز به دست امام مهدی صلى الله علیه وسلم ریشه‌کن می‌شود و دیگر بار دین خدا به راه و روش اصلی و مورد رضای الهی باز می‌گردد.
برگرفته از کتاب عصر زندگی محمد حکیمی.
