امنیت اجتماعی
امنیت اجتماعی، امنیت در بخش‌های گوناگون زندگی اجتماعی را شامل می‌شود، یعنی در بخش‌های اقتصادی، سیاسی، دفاعی، فرهنگی و ... امنیت
اجتماعی زمینه همۀ فعالیت‌های درست و مفید اجتماعی است و شرط لازم رشد و تکامل فرد و جامعه.
در محیط امن و آرام، روابط اجتماعی بر اصل ضوابط استوار است، و حق و تکلیف معیار رابطه‌هاست. با امنیت اجتماعی، منافع همه تأمین می‌شود و حق هر
حق‌داری تأمین می‌گردد، تضاد و درگیری به حداقل می‌رسد، و در صورت بروز تضاد و درگیری، هر کس در محدودۀ حقوق خویش محدود می‌گردد، و قانون مانع
تجاوز و دست درازی اوست. در جامعه امن، قانون حاکم است و مورد ستایش و پذیرش عمومی، حتی مجری قانون از قانون بیم دارد. در جامعه امن، بیم،
هراس، دلهره و نگرانی در مردمان نیست.کسی از کسی بی جهت نمی‌هراسد، و هرکس در هر مقام بالای اجتماعی نمی‌تواند به شخصی دیگر در هر پست
و منزلت پایین اجتماعی زور بگوید و مانع راه و کار او گردد. در جامعۀ امن، سرمایه‌داران و منتفذان بر جامعه تسلط ندارند، و اقویا ناتوانان را نمی‌بلعند و
سرنوشت فرودستان در دست فرادستان و مستکبران و سرمایه‌داران نیست.
پیامبر اکرم (ص) می فرماید:
حاکم اسلامی در خانه خود را به روی مردم نبندد، تا توانای ایشان ناتوان را بخورد... .
در این تعلیم نبوی، چنان که جامعه صالح و امن ترسیم گردیده، راه رسیدن به آن نیز ارائه شده است. در جامعۀ امن طبقۀ حاکم از مردم فاصله ندارند، و
توده‌های مردم هرگاه لازم باشد به دولت‌مردان دسترسی دارند، و دربانان و نگهبانان مانع آن‌ها نیستند، هم‌چنین اقویا و توانمندان نمی‌توانند ناتوان وضعیفان را
ببلعند در پنجه خود گلویشان را بفشارند. این دو موضوع با یکدیگر پیوندی ناگسستنی دارد. اگر حکومت‌ها درهای دارالحکومه‌ها را به روی مردم بستند و دربان و
حاجب گماردندو هر کس نتوانست به دادرسی نزد آنان رود و عرض حال کند، طبیعی است که توانمندان بر توده‌های مردم تسلط می‌یابند و ناتوانان را می‌خورند.
در جامعه امن، مردم در زندگی، از همه جهات، تأمین دارند، حوادث، پیش‌آمدها، ضررها، زیان‌ها، کمبودهای طبیعی و انسانی و .. موجب نگرانی افراد نیست،
زیرا که مردم تأمین کافی دارند، و دولت‌ها مردم را تأمین می‌کنند، و ضرر و زیان‌ها و خسارت‌ها جبران می‌گردد:
امام صادق (ع) فرمودند:
هر کس بمیرد و دینی داشته باشد، ادای دین او و نگاهداری ازعیال او برعهده ما (حاکم اسلامی) است... .
امام مهدی (ع) پدید آورندۀ امنیت اجتماعی است، امنیتی که بشریت در تمام دوران تاریخ خود مانند آن را ندیده‌است. او در جامعۀ عدالت بنیاد خود، همه
معیارها و ضوابط غیرانسانی و نادرست را کنار می‌زند، وعلل و عوامل دلهره، نگرانی، ترس را نابود می‌کند، و بیم‌آفرینان و هراس‌انگیزان را از سر راه جامعه
برمی‌دارد، و اعمال نفوذها و قانون‌شکنی‌ها را نفی می‌کند، و حرکت جامعه و روابط اجتماعی را برپایه‌های قانون و عدل و احترام به حقوق و ارزش انسان
استوار می‌سازد. در آن دوران سعادت بار، هیچ حقی تضییع نمی‌گردد و هر کس در هر مقام به بیش از آنچه حق دارد دست نمی‌یابد. همه چیز به اندازه و
حساب و حق است. به معنای واقعی کلمه، اراده آزاد انسانی در قلمرو درست و قانونی خود حرکت می‌کند، و انسان‌ها بی مانع، امکان شدن و رشد را می‌یابند.
در این جامعه، انسان به انسان نزدیک می‌شود، دوستی و مهرورزی جای کینه‌توزی و دشمنی را می‌گیرد. تضاد، درگیری و تزاحم جایش را به رقابت سالم و آزاد
و انسانی می‌دهد و دارالسلام و جامعه امن و زندگی آرام و آسوده‌ای که نمونۀ زندگی دربهشت جاوید است، نصیب انسان می‌گردد.
امام صادق (ع) در معنای آیۀ:
وَعَدَ اللهُ الّذینَ آمَنُوا مِنْکُمْ... لَیَسْتخلفَنّهُم فِی الأَرضِ... وَ لَیُبَدّلَنّهُم مِن بَعد خَوفِهِم أَمْنا...
خدا به کسانی که از شما ایمان آورده‌اند... وعده داد که بی‌یقین در روی زمین ایشان را خلیفه کند... و وحشتشان را به امنیت بدل سازد... .
فرمودند:
این آیۀ درباره امام قائم و یارانش نازل شده است.
جامعه در دست مؤمنان قرار می‌گیرد و مؤمنان مرزبانان حق وحقوق همگان‌اند و در برابر خدا و خلق تعهدی ایمانی دارند.
